ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ὅταν ὁ λόγος ἀφορᾶ στοὺς παμμεγίστους Ταξιάρχες, τὸν Μιχαὴλ καὶ τὸν Γαβριήλ, ἡ ἀνθρώπινη λαλιὰ ἀποδεικνύεται λιγοστή. Δὲν θὰ ἦταν ἄνευ νοήματος, ἐπιπλέον, νὰ προηγηθεῖ καὶ ἕνας λόγος περὶ τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἢ ταγμάτων, καθόσον τὰ δυὸ αὐτὰ πρόσωπα ἐντάσσονται στὴ χορεία τῶν ἀγγέλων. Ἂς μείνουμε ὅμως σὲ αὐτοὺς τοὺς δυὸ πρωτοστάτες τῶν ἀγγέλων καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ μιλήσουμε γι’ αὐτοὺς ὄχι μὲ λόγια τῆς δικῆς μας διάνοιας, ἀλλὰ βασιζόμενοι σὲ κείμενα ἁγίων ἀνδρῶν, ποὺ τελικὸ ὑπόβαθρο ἔχουν τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τὶς θεοφάνειες ποὺ εἶναι θησαυρισμένες στὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης.

(Διαβάστε περισσότερα)

 


 

 ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓ. ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ

 Σεβασμιώτατε Πάτερ & Δέσποτα,

Σεβαστοί Πατέρες,
Εὐσεβές ἐκκλησίασμα,

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει καί πανηγυρίζει σήμερα, δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τή μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Θαυματουργοῦ.

(Διαβάστε περισσότερα)


 

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ
ΠΕΡΙ ΕΚΖΗΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ & ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

«Ἐν τῇ γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε…»

Ἄραγε, πόσο δενόμαστε μὲ τούτην τὴ ζωή; Πόσο ἡ ψυχή μας ποθεῖ καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ γυρίσει καὶ νὰ γνωρίσει αὐτὸν τὸν ψεύτικο «ντουνιά», ὅπως χαρακτηριστικὰ ὀνόμαζε ἕνας παπποὺς μὲ τὴ λαϊκή του γλώσσα τὸν κόσμο; Σήμερα, μάλιστα, μὲ τὴν πληθώρα ποὺ ὑπάρχει ἀπὸ ἀγαθὰ κάθε λογῆς, οἱ ἐπιθυμίες μᾶς πολιορκοῦν ἀσφυκτικὰ καὶ δὲν γνωρίζουμε τί νὰ πρωτοζητήσουμε, τί νὰ ἀπολαύσουμε, σὲ τί νὰ πρωτοδοθοῦμε. Εἴτε αὐτὸ λέγεται ποτὸ εἴτε φαγητό, διακοπές, περιπέτεια, πολιτική, κοινωνικὴ πολιτική, καριέρα, φιλικὲς σχέσεις, ἐρωτικὲς σχέσεις, ἀναζητήσεις παντὸς εἴδους… ὅπως καὶ νὰ λέγεται τὸ ζητούμενο, μοιάζει νὰ εἶναι σὲ τελευταῖα ἀνάλυση λίγο καὶ ἰσχνό, συρρικνωμένο καὶ «χθεσινό». Ἡ κατάληξη κάθε ἀναζήτησης μυρίζει συχνότατα θάνατο καὶ πτωμαΐνη, πρὶν ἀκόμη δεῖ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας, πρὶν μπεῖ στὴν ζωή, στὴν πράξη.

(Διαβάστε περισσότερα)

 


   

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ

Ἡ ὑπακοή-ὑποταγὴ σὲ ἕναν γέροντα ἔχει διφυῆ ὑπόσταση. Εἶναι ἀγώνας ψυχῆς καὶ χάρισμα. Εἶναι ἀγώνας, γιατί ἀπαιτεῖται ἐργώδης προσπάθεια νὰ μεταμορφώσουμε τὸ «θέλημα τῆς σαρκός». Ἐξάλλου εἴμαστε παιδιά, γεννήματα, αὐτοῦ τοῦ θελήματος –ἀναφέρομαι στὴ σύλληψη καὶ τεκνογονία– καί, ὡς ἐκ τούτου, τὸ θέλημα αὐτὸ εἶναι ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς φύσης μας. Ταυτόχρονα, ἡ ὑπακοὴ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ χάρισμα· καὶ τοῦτο, διότι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ κάνει ἀληθινὴ ὑπακοή ἂν ἡ διάθεσή του δὲν ἀναφθεῖ ὅπως ἡ φωτιὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ: «Οὐδεὶς δύναται ἔλθειν πρὸς μέ, ἐὰν μὴ ὃ πατὴρ ὃ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν…καὶ ἔσονται πάντες διδακτοὶ Θεοῦ. (Ἰωάν. 6, 44-45)». Καὶ ἐνῶ τὸ πρῶτο συστατικό της ὑπακοῆς (τὸν ἀγώνα) εἶναι πιὸ ἁπλὸ νὰ τὸ κατανοήσουμε, τὸ δεύτερο συστατικὸ (τό χάρισμα) χρειάζεται ἐμβάθυνση. (α) Πρῶτα, νὰ δοῦμε ποιὸ εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ γέροντα, καὶ στὴ συνέχεια, (β) Τί εἴδους σχέση ἀναπτύσσεται στὴν ὑπακοή.

  (Διαβάστε περισσότερα)

 


    

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

 ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΑΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

 

 Ὅταν ἀναφερόμαστε στὴ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ, ἀναφερόμαστε σὲ μία ζωὴ ἀρετῆς. Τί εἶναι ὅμως ἀρετὴ καὶ πῶς ἀποκτιέται; Γνωρίζουμε ὅλοι μας –συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα– ὅτι οἱ λέξεις εἶναι τὰ ὀχήματα πού μας μεταφέρουν σὲ αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦμε. Ὅταν λοιπὸν χρησιμοποιοῦμε ὅλοι τὴν ἴδια λέξη, εἶναι σημαντικὸ νὰ «φτάνουμε» στὸν ἴδιο τόπο καὶ προορισμό, δηλαδὴ νὰ λέμε τὰ ἴδια πράγματα. Ἔτσι ἔχουμε συνεννόηση. Μποροῦμε καὶ ἐπικοινωνοῦμε. Ἔτσι μποροῦμε νὰ ζήσουμε μαζί, νὰ κτίσουμε κοινωνία, «νὰ κάνουμε χωριό», ὅπως λέει καὶ ὁ λαός μας.

  Πῶς ὅμως κατανοεῖ ὁ Χριστιανισμὸς τὴν ἀρετή; Γιὰ ἀρετὴ μιλοῦν καὶ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ ἄλλοι λαοί. Ἐντούτοις, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση μᾶς νοιάζει νὰ καταλάβουμε ποῦ βρίσκεται ἡ βάση τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς. Ἀσφαλῶς, ἡ βάση τῆς ἐντοπίζεται στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Λέει ὁ Κύριός μας: «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε.»

 (Διαβάστε περισσότερα)

   


    

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ

«Ἑρμηνευτικὲς ἀρχὲς καὶ παρατηρήσεις 
γύρω ἀπὸ ἐρωτήματα καὶ προβλήματα ποὺ συνδέονται μὲ τὴ λατρεία»

 

Πανοσιολογιώτατε Ἅγιε Πρωτοσύγκελλε,

Αἰδεσιμολογιώτατε Γενικὲ Ἀρχιερατικέ,

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 «Καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν», κατὰ τὸ λόγιο τοῦ Ἐκκλησιαστῆ (Ἐκκ 3.7β). Ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας χαρακτηρίζεται γιὰ τὸ ἡσύχιο πνεῦμα διοίκησης καὶ ποιμαντικῆς μέριμνας, ποὺ ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Συνέσιος ἔχει μεταδώσει ἀπὸ χρόνου ἱκανοῦ ὡς παρακαταθήκη ζωῆς. Ἡ σημερινὴ συνάντηση εἶναι ὁ καιρὸς τοῦ διαλόγου καὶ τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴ σιγή, ποὺ σοφὰ ἰσορροπεῖ τὴν προηγούμενη ἀθόρυβη πορεία ζωῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας περιφέρειας. Κεντρικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς μας, ὅπως ὅλοι γνωρίζετε, εἶναι ἡ λατρεία στὸν ναό. Τὸ γενικὸ αὐτὸ θέμα θὰ τὸ προσεγγίσουμε μέσα σὲ ὁρισμένα πλαίσια, μέσα ἀπὸ τρία βασικά, κατὰ τὴ γνώμη μας, ἐρωτήματα-κατευθύνσεις:

(α) Ποιὲς εἶναι ἐκεῖνες οἱ ἑρμηνευτικὲς ἀρχὲς πού τρόπον τινὰ εἶναι ἀδιαπραγμάτευτες ὅταν προσεγγίζουμε ζητήματα λατρείας ἀπὸ θεολογικὴ ἄποψη;

(β) Τί σχέση ἔχει ἡ λατρεία μὲ τὴν τρέχουσα πραγματικότητα τῆς ζωῆς;

(γ) Ὑπάρχει θέμα-ἀνάγκη λειτουργικῆς μεταρρύθμισης- «ἀναγέννησης»;

 (Διαβάστε περισσότερα)